Wczoraj miałam możliwość obserwować jedno z najciekawszych zjawisk astronomicznych. Na bezchmurnym niebie pełnym gwiazd mieliśmy spektakl z przydługawym antraktem. Bo czy w którymś teatrze kurtyna opada aż na 1 godzinę i 43 minuty?

Aby wytłumaczyć Młodej o co chodzi z tym zaćmieniem- ja byłam słońcem z dużą latarką w dłoni, Ona ziemią, Babcia Księżycem a Dziadek…nadzorował wszystko;) Zaćmienie wyszło genialnie – nawet były lekkie prześwity, więc i oddaliśmy fakt, że cień ziemi nie jest całkiem czarny – wszak coś tam przechodzi przez atmosferę i dlatego mieliśmy na niebie purpurowy księżyc.

(źródło http://www.national-geographic.pl/)

Brzmi tajemniczo i… czy coś się u Was zmieniło?

Księżyc wpływa na nas, ludzi, czy nam się to podoba, czy też nie. Na jednych mniej, na drugich bardziej – jednak oddziałuje. A co, gdy nagle…znika? Gdzieś w Internetach spotkałam się z przekonaniem, że wraz z zaćmieniem, u ludzi może pojawić się chęć do jasnego i jednoznacznego stawiania spraw, które wcześniej ciągnęły się w nieskończoność. Dotyczy to w szczególności rodzinnych animozji.

Księżyc krył się w krwawym cieniu…

…i zadzwonił Brat mieszkający w Irlandii – On musiał jeszcze czekać na zaćmienie – chociaż u nas już księżyca nie było – u nich całe to wydarzenie miało rozpocząć się dopiero za chwilę. Tylko że u niego padał deszcz…

Zaćmienie trwało w najlepsze, Dziadek, Babcia i Młoda poszli spać, a ja położyłam się na hamaku. Na chwilę przymknęłam oczy… To był dopiero sen! Pełen kolorów i barw, pełen dziwnych postaci i irracjonalnych zdarzeń. Chyba za dużo bajek oglądam z Babami….

W każdym razie, gdy się obudziłam, księżyc wyglądał już prawie normalnie, a jego srebrna poświata rozlewała się po nocnym ogrodzie. Jeżeli istnieje coś na kształt magii, to właśnie wtedy ją poczułam 🙂